هيچ جز حسرت نباشد کار من
بخت بد ، بيگانه اي شد يار من
بي گنه زنجير بر پايم زدند
واي از اين زندان محنت بار من


واي از اين چشمي که مي کاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در مي نهد تا بشنود
شايد آن گمگشته آواز مرا


گاه مي پرسد که اندوهت ز چيست
فکرت آخر از چه رو آشفته است
بي سبب پنهان مکن اين راز را
درد گنگي در نگاهت خفته است