من از بي‌دست‌وپايي‌ها نکردم راه گم اينجامرا حکمي‌ست انگوري ز دست ِ پير ِ خُم اينجاسگاني را که با يک استخوان خشنود مي‌ديديبه تيغ نقد مي‌بُرّم از آنان گوش و دُم اينجامبادا داغ پيشاني تو را در شُبهه اندازدکه عمري مست کوبيده خر دجّال سُم اينجابه جز خطي که بر بادام ِ چشمت مي‌نويسد مستنديدم هيج استادي به خوش‌خطي ِ خُم اينجاشرابي در غزل انداختم چل سال پيش از اينکه نوشانوش مي‌رقصند با پيکِ يکُم اينجا